تصویر اول:
دکتر عکس های MRI چند ماه قبلم رو میاره بالا و می گه "چه خدا دوستت داره. خانم شما تا آستانه قطع نخاع رفتی و برگشتی و حتی خبردار هم نشدی... "
یه آن از تصور ندای افتاده بر تخت که نمی تونه هیچ کاری بکنه می لرزم... یادم میاد تو همون تصادف لعنتی یه دختری ده سال از من کوچکتر قطع نخاع شد، یه پسر جوانی فلج شد، یکی دستشو از دست داد، یکی صورتش داغون شد... از خودم شرم می کنم اما دست خودم نیست... دست خودم نیست به صورت دکتر لبخند می زنم. از اون خنده هایی که توش رد همه چی هست... چند ثانیه نگام می کنه و می گه "حق داره دوستت داشته باشه، تو قدر زندگی رو می دونی"
تصویر دوم:
یه دختری تو اتاق انتظار نشسته. حداقل 7، 8 تا پاکت عکس و MRI و آزمایش دستشه. با یه بغضی داره با بغلی اش حرف می زنه. ایرفن رو از گوشم در میارم و یه کم گوش می دم. داره از یه غده عجیب ناشناخته تو سر حرف می زنه که بهترین دکترهای مغز و اعصاب هم تو تشخیصش حیرون موندن... ناخودآگاه می پرسم مشکلت چیه؟ می گه خودم نیستم، پدرمه... یهو ناخواسته می گم خدا رو شکر... هاج و واج نگام می کنه. خانم کنار دستی اش می گه نگو خانم درد پدر مادر خیلی سخته. خنده ام می گیره.... می گم می دونم. به خدا من اینو می دونم. اما تو جوونی... هیچ چیزی اندازه جوونی مهم نیست
تصویر سوم:
بعد تصادفم ما رو رسوندن به یه بیمارستانی تو زنجان. بابا و نغمه خبردار شدن بیخیال اون برف و بوران و اون راه کثافت زدن به جاده... هنوز تو بخش عمومی بودم و بین خیل مریض های خیلی ناجور نوبت به رسیدگی به حال من نرسیده بود. نغمه رسید بیمارستان و اومد بالای سرم. خودشو داشت می کشت که گریه نکنه، همه وحشت و اضطرابش جمع شده بود تو لبش که داشت بی وقفه می لرزید... با دیدن صورت غرق خون و کبودی من اما زد زیر گریه. همون موقع دکترم رسید بالای سرم. یه دکتر چهل، چهل و پنج ساله خوش تیپ (تو مایه های جورج کلونی تو فرندز)... با شوخ و شنگی گفت "به به حالا نوبت مریض خوشگلمه"... به نغمه نگاه کرد پرسید "داری واسه این گریه می کنی؟ این از صبح یه دقیقه هم نیشش بسته نشده. هی سرشو از رو تخت چرخونده به خدماتی و پرستار و دکتر و مریض لبخند های آنچنانی زده... این پررو خانم که گریه نداره. دردی سراغ ندارم که از پس همچی اعجوبه ای بر بیاد"... اون شب تا صبح تو بیمارستان داد زدم از درد... مورفین جوابگوی درد استخوانم نبود... دم دمای صبح خوابم برد. ساعت 10، 11 از خواب پریدم، دکتر خوبه بالا سرم بود... نگاش کردم یه خنده ریزی کردم گفتم "دیدی چشمم زدی؟"
تصویر چهارم:
من... من خوبم. درد های فیزیکی شوخی ان. خنده دار ترین شوخی های زندگی. تا وقتی تبدیل به آسیب های جدی برای تهدید سلامتی مون نشن البته. این چند تا ماجرا رو رد می کنم. این درد ها رو هم می گذرونم. از ران به زانو... از کمر به ران... قرص و دوا و فیزیوتراپی و آب درمانی و ... واسه چی کشف شدن خب.... واسه همین روزا... من خوبم و باور کن شرمم میاد توی این روزهای شوخی نگران خودم باشم و بذارم تو نگران من باشی. اینا که چیزی نیست... تو که دیگه دستت رسیده به ضریح درد های من. تو چرا از این روزا می ترسی؟
تصویر پنجم:
تو... تصویر تو... تصویر تو که با من لجبازی می کنی "نمی شه تنها بمونی این روزا". تو که بهت می گم "بخند زهرمار گرفته، دارم یه سره دری وری می گم که تو بخندیا". توی دلقک! حالا مث سگ وحشی شدی واسه من؟... می گی "نمی تونم"... لبات که آویزون می شه می گی "نمی تونم" به خدا به خدا به خدا من ضعف می رم...
تو به من می گی خورشید؟ تو؟ تو که دقیقه ای از تابیدن وای نمیستی؟ تو که حواست به همه هست و دستتو از هیچکسی دریغ نمی کنی؟ تو که حتی دلت نمیاد وقتی با یکی خیلی حال هم نمی کنی تو ذوقش بزنی؟ و همینطوری از شعفت می باری سرش؟ چه شوخی عجیبیه که تو به من می گی خورشید و خودت هم نمی دونی این چه لذتی داره لعنتی...
ندا. م
